Dracula. Frankenstein's monster. De onzichtbare man. De mummie.
En natuurlijk de wolfman.
Deze iconische monsters zijn in de loop van de tijd geëvolueerd en aangepast, en tarten unieke interpretaties terwijl ze het publiek in generaties lang irriteren. Onlangs hebben we een nieuwe Dracula (in Nosferatu -vorm) van Robert Eggers gezien, Guillermo del Toro is een verse Frankenstein aan het maken, en nu presenteert Writer-Director Leigh Whannell zijn visie op de Wolf Man.
Maar hoe interesse van een filmmaker zoals Whannell Reignite Audience in een andere weerwolffilm, vooral een gericht op The Wolf Man? Meer in het algemeen, zoals Whannell zelf opmerkt, hoe maken filmmakers deze klassieke monsters tegenwoordig beangstigend en zinvol?
Verzamel je fakkels, bereid je wolfsbane voor, scherpen je inzet - en scherpen je vermogen om de metaforische diepten van monsterverhalen te ontcijferen - omdat we whannell hebben geïnterviewd over de impact van klassieke monsterfilm In 2025, en waarom je opgewonden zou moeten zijn!
