De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met de evolutie van metalmuziek. Vanaf het debuut van 1993 heeft het Sonic Landscape van de franchise het transformaties van het genre weerspiegeld. De originele ondergang, sterk beïnvloed door metalreuzen van de late jaren 80 en vroege jaren 90 zoals Pantera en Alice in Chains, leverde een door thrash doordrenkte score die zijn snelle gameplay perfect aanvulde. Tracks als "Untitled" (E3M1: Hell Keep) toonden riffs die pantera's "Mouth of War" in weergave in echoën. De algehele soundtrack, die doet denken aan Metallica en Anthrax, duwde spelers door de gangen van Mars met een meedogenloze energie. De compositie van Bobby Prince blijft iconisch, perfect synchroniseerd met het iconische gunplay van de game.
DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots
6 afbeeldingen
Doom 3 (2004), een vertrek naar overlevingshorror, vereiste een andere sonische benadering. Hoewel de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, hebben Chris Vrenna en Clint Walsh uiteindelijk een score gemaakt die doet denken aan Tool's lateralus , zijn onconventionele tijdshandtekeningen en soundscapes die perfect overeenkomen met het langzamere, meer opzettelijke tempo van de game.
De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm en omarmde de hectische energie van het origineel. De baanbrekende soundtrack van Mick Gordon, een meesterwerk van Djent, naadloos geïntegreerd met het intense gunplay. De impact ervan was onmiskenbaar en overtreft aantoonbaar de score van het origineel in populariteit. Doom Eternal (2020), terwijl de bijdragen van Gordon een minder samenhangend resultaat zag als gevolg van productiecomplexiteit. De metalcore neigingen, die de trends van het genre weerspiegelen, voelden zich iets minder rauw aan in vergelijking met zijn voorganger, met weerspiegeling van de opname van platformen en puzzelelementen door de game.
Hoewel doom eeuwig uitstekend is, contrasteert het meer gepolijste geluid met de ruwe kracht van zijn voorganger. Dit weerspiegelt de evolutie van Metalcore, waar sommige fans de voorkeur geven aan de eerdere, minder verfijnde werken van bands zoals architecten.
- DOOM: The Dark Ages* presenteert een fascinerende evolutie. Eerste previews suggereren een soundtrack die inspiratie haalt uit zowel klassieke als moderne metal, die de mix van klassieke doomelementen van de gameplay en nieuwe mechanica weerspiegelt. Het langzamere tempo, in combinatie met de introductie van een schild en groterschalige gevechten (mechs, draken), vereist een soundtrack die intense zwaarte in evenwicht houdt met momenten van dynamische verschuiving. De invloed van banden als geslagen los, met hun krachtige storingen en door thrash geïnspireerde elementen, is duidelijk.
De innovatieve gameplay van de Dark Ages, met gemonteerde wezens en gigantische mechs, weerspiegelt het experimentele karakter van moderne metal. Dit loopt parallel met de evolutie van het genre, met elektronische, hiphop- of zelfs reggaeton-invloeden. De combinatie van intense gevechten en een dynamische soundtrack belooft een opwindende inzending in de Doom -franchise. Het potentieel voor een nieuw, memorabel metalalbum bij de game is een spannend vooruitzicht.
