Ang matatag na pamana ng Doom ay hindi maihahambing na naka -link sa ebolusyon ng musika ng metal. Mula sa debut nitong 1993, ang sonic landscape ng franchise ay na -mirror ang mga pagbabagong -anyo ng genre. Ang orihinal na kapahamakan, na labis na naiimpluwensyahan ng huli na 80s at unang bahagi ng 90s na mga higanteng metal tulad ng Pantera at Alice sa mga kadena, ay naghatid ng isang thrash-infused score na perpektong umakma sa mabilis nitong gameplay. Ang mga track tulad ng "Untitled" (E3M1: Hell Keep) ay nagpakita ng mga riff na nagbubunyi sa "Mouth of War." Ang pangkalahatang soundtrack, nakapagpapaalaala sa Metallica at Anthrax, na nagtulak sa mga manlalaro sa pamamagitan ng mga corridors ng Mars na may walang tigil na enerhiya. Ang komposisyon ni Bobby Prince ay nananatiling iconic, perpektong pag -sync sa iconic na gunplay ng laro.
DOOM: Ang Madilim na Panahon - Mga screenshot ng Gameplay
6 Mga Larawan
Ang Doom 3 (2004), isang pag -alis sa kaligtasan ng buhay, kinakailangan ng ibang diskarte sa sonik. Habang ang pagkakasangkot ni Trent Reznor ay una nang isinasaalang -alang, sina Chris Vrenna at Clint Walsh sa huli ay gumawa ng isang marka na nakapagpapaalaala sa lateralus , ang hindi sinasadyang oras na lagda at mga tunog na perpektong tumutugma sa mas mabagal, mas sinasadyang tulin ng lakad.
Ang pag -reboot ng 2016 ay minarkahan ang isang matagumpay na pagbabalik sa form, na yumakap sa frenetic na enerhiya ng orihinal. Ang groundbreaking soundtrack ni Mick Gordon, isang obra maestra ng Djent, walang putol na isinama sa matinding gunplay. Ang epekto nito ay hindi maikakaila, maaaring lumampas sa marka ng orihinal sa katanyagan. Doom Eternal (2020), habang nagtatampok ng mga kontribusyon ni Gordon, ay nakakita ng isang hindi gaanong cohesive na resulta dahil sa pagiging kumplikado ng produksyon. Ang mga metalcore leanings nito, na sumasalamin sa mga uso ng genre, ay nadama na bahagyang mas mababa kumpara sa hinalinhan nito, na sumasalamin sa pagsasama ng laro ng mga elemento ng platforming at puzzle.
Habang ang Doom Eternal ay mahusay, ang mas makintab na tunog na kaibahan sa hilaw na kapangyarihan ng hinalinhan nito. Ito ay sumasalamin sa ebolusyon ng metalcore, kung saan ginusto ng ilang mga tagahanga ang mas maaga, hindi gaanong pino na mga gawa ng mga banda tulad ng mga arkitekto.
- DOOM: Ang Madilim na Panahon* ay nagtatanghal ng isang kamangha -manghang ebolusyon. Ang mga paunang preview ay nagmumungkahi ng isang inspirasyon sa pagguhit ng soundtrack mula sa parehong klasikong at modernong metal, na sumasalamin sa timpla ng gameplay ng mga klasikong elemento ng tadhana at mga bagong mekanika. Ang mas mabagal na tulin, kaisa sa pagpapakilala ng isang kalasag at mas malaking scale battle (mechs, dragons), ay humihiling ng isang soundtrack na nagbabalanse ng matinding bigat na may mga sandali ng dynamic na paglilipat. Ang impluwensya ng mga banda tulad ng kumatok na maluwag, kasama ang kanilang malakas na mga breakdown at mga elemento na inspirasyon ng thrash, ay maliwanag.
Ang makabagong gameplay ng Madilim na Panahon, na isinasama ang mga naka -mount na nilalang at higanteng mech, ay sumasalamin sa pang -eksperimentong katangian ng modernong metal. Ito ay kahanay ng ebolusyon ng genre, na isinasama ang electronic, hip-hop, o kahit na impluwensya ng Reggaeton. Ang kumbinasyon ng matinding labanan at isang dynamic na soundtrack ay nangangako ng isang kapana -panabik na pagpasok sa franchise ng Doom. Ang potensyal para sa isang bago, hindi malilimot na album ng metal na kasama ng laro ay isang kapanapanabik na pag -asam.
